skip to main |
skip to sidebar
Çanakkale ne bir destan ne de bir efsane O bir gerçek. İsimsiz kahramanların toprağı. Bucak bucak yurdun her köşesinde tek bir amaç uğrunda ölemeye gelenlerin vatanı. Bağımsızlığı atardamarı sayanların, eşitliğe adalete aşıkların cenneti. Cumhuriyetimin altın anahtarı Çanakkale, Çanakkale’m…
Çanakkale bir anahtardın ya sen Türklerin istiklaline açılacak, ya da düşmanın kolundan teslim olduracak. Ya özgürlüğü tattıracaktın yurduma ya da karartacaktın Dünyamızı büyük kara bulutlarla.
Dünya savaşı kapımızı çalana kadar rahattı Gelibolu’n, Arıburnu’n, Anafarta’n. Rahattı Osmanlı, rahattı padişah…Gelipte dayandı mı felaket, bir atardamarın kadar yakın, o zaman sineye çekildi Osmanlı, sineye çekildi padişah. Gelibolu sessiz, olacaklarda habersiz, halkın tedirgin, rahatsız…
Ne zaman gemileri aldı Osmanlı, ne zaman gemiler bombaladı Rusya’ yı, ne zaman Osmanlı savaşa girdi, işte o zaman torak uyandı, ağaç uyandı, gök uyandı, halk uyandı. Hasta adam savaşa girdi. Şahlandırdı Atatürk özgürlüğün atını… Ama bilmiyordu daha dünya Türkler’in gücünü. Ata binipte kılıç kuşandıklarında nasıl şahlandıklarını, yeri göğü inleten savaş alanlarını, bağımsızlık aşklarını bilmiyorlardı. Bilmiyorlardı Türk’ ün yüzyıllık vatanını, bu kadar kolay bırakmayacağını bilmiyorlardı ve Çanakkale’nin geçilmez olduğunu…
18 Mart günü dayandığında kapıya, yurdun her köşesi, doğusu, batısı , kuzeyi, güneyi bir oldu tek yürek, tek can, tek kılıç koştu Çanakkale’ye. İnsan için en önemli varlığı canıdır ya hani, onlar o canı Çanakkale’ nin alacağını bile bile sadece tek düşünce “Vatan Sağ Olsun” diye gittiler. Damarında asil Türk kanı taşıyan hiçbir Türk, Anadolu’ da kalmadı. Hepsi Çanakkale’ ye Mustafa Kemal’ in yanına, bağımsız Türk Cumhuriyeti’nin kapısına koştular. Üniversiteler boşaldı, ev bark boşaldı. Gelibolu, Anafartalar, Conkbayırı canlandı. Kurtarıcılarını gördükçe canladı. Toprağını, havasını, suyunu onlara adadı. Laleler açtı. Uzatıp boynunu kana çiçekleri, hesaplayamadı bile metrekareye kaç mermi düştüğünü. Üzerine düştü tek tek Ali, Ahmet, Hasan, Mehmet. İsterdiki laleler, düşen bedenlere değil O yiğitlerin sevgili saçlarına takılsın… Karışmasın kokusu kan kokusuna…Mektuplarda dolaşsın.
Yarım kaldı nameler, söylenememiş sözler yarım kaldı. Duvaklar kalktı sandığa, okul bahçeleri boşaldı. Tınmadılar. Özgürlüğün şiirini okuyacaktı koca vatan, bir ağızdan.
Kana doymayan topraklarda kağnılar ilerliyordu. Üzerinde yattı mermilerle bebeler yan yana. Anaların güçlü kollarında taşındılar. Yürekleri öyle güçlüydü ki anaların, düşman değil onun ecdadı gelse ezilirdi altında bu yüreğin.
Daha nice aslan dokundu savaşın kaderine. Nasıl da kaldırdı o topu gövdesiyle Seyit Onbaşı…Başının üstünde taşıdığı inanç, Mehmetçiğin inancı, topun ağırlığından baskındı.
Düşman bilmiyordu nedenini. Anzak anlamıyordu kimlerle ve neden savaştığını, şaşkındılar. Önce öğrendiler, savaşta onuru Türklerden. öğrendiler aslında hayallerinin onlarla bir olduğunu. Bir sevgili, bir yuva, çocuklar belki. Hangi ülkede hangi dilde olursa olsun özlemler aynı, türkülerdeki yakarışlar aynıydı. Yan yana yatan iki beden…Biri Anzak, biri Türk ikisinin de yaşı on beş. İkisinin de sol göğsünde bir mektup, yazılmış sevgiliye. Ucu kana bulanmış resmi. Biri Mary, biri Ayşe.
İşte böyle yazıldı. O ne bir destan, ne bir şiir, ne bir öyküydü…O, bir inanç, o bir gurur, o bir haykırış bir çığlıktı…Uçurum kenarında yankılandı, büyüdü, büyüdü, Çanakkale’den Ulusa, Ulus’ tan tüm Cihan’ a haykırdı.
“Ben Türk’üm. Onurum üstünde oturduğum topraktır. Dünya var oldukça gözlerde ışıklanan, kalplerde şavkı istiklalin, dudaklarımızda adı Mustafa Kemal’ in haykıracağım.” Ne mutlu bu millete, ne mutlu Türk’üm diyene!...
(Reyhan Bilic)
Siz hiç Çanakkale’ ye gittiniz mi? Denizin o kan kokan kırmızısına dalıp, o maviliğe kırmızı hüznü salan şehitlerimizi düşündünüz mü? Ya da gecenin bir yarısında Karanlığın içinden gelen, vatanı uğruna hayatını veren insanların sesini duydunuz mu? Ben duydum. İçinizde öyle derin fırtınalar kopuyor ki; gözlerinize anlamını bilmediğiniz çiğ taneleri düşüyor. Belki ağlıyor, belki kahroluyorsunuz ama o her adım atışında üstlerine bombalar, kurşunlar, şarapnel parçaları yağan şehitleri düşündüğünüzde yüreğiniz bir parça daha eriyor.
Neden bu kadar acı sözler düşüyor dudağımdan kalemime? Eğer o savaşta, o yiğitler göğüs gerip o kurşunlara, yüreklerinden kocaman surlar örüp kazanmasalardı o savaşı, o zaman işte o zaman bizde olmazdık. Belki ayrı ayrı devletlerin himayeleri altına girip bu günkü hürriyet, özgürlüğü yakalayamazdık; çünkü Çanakkale Türkiye’ nin geçiş noktası. Çanakkale’nin elimizden alındığını bir düşünsenize! Tanımadığımız insanların Türk topraklarını kazanması ve özgürce “ burası benim” dediğini. Onlarca Türk’ ün, dedelerimizin, atalarımızın ve sırtında kurşun taşıyan eşlerine, yavrularına ve en önemlisi vatanına bir parça yardımı bulunmasını isteyen o analarımızın kanlarıyla sulanmış topraklarımızın bir başkasına ait olmasını… düşünmesi bile korkunç! İnsanın içine en derinden kurşunlar yağıyor sanki. Yüreğim bir nebze daha parçalanıyor içimde. Kendi kendime diyorum ki: “ O savaşta mağlup olsaydık, şimdi bu bağımsız topraklar bizim olur muydu? Kendi vatanımıza emanet toprakların üstünde yürümez miydik? Düşmanlarımız, önce Çanakkale’yi sonra İstanbul’ u ve sonra… O kadar ağır bir savaştan belki tüm Türkiye…Ama Türk Askeriydi onlar! Verir miydiler bu vatanı el oğluna? ‘Hayır’… Allah Allah, diye inliyen sesleriyle savundular bu toprakları…”
İşte böyle düşündükçe Çanakkale’ yi; acaba kırmızıya çalmasaydı deniz, bu kadar hüzünlü dans etmeseydi yapraklar rüzgarla ve kanla sulanmasaydı bu toprak, değerini bilir miydik? Titremezdik, sanki sıradan bir yermiş gibi gelirdi. Aslında Türkiye’ nin her yeri gurur kokan topraklarla örtülü değil mi? Dünden bu güne onlarca savaş olmadı mı? Vatan uğruna bu topraklar, kanla sulanmadı mı? Doğudan batıya onca insan şehit olmadı mı?
Onlar öyle onurlu ve gururluydular ki, yüreklerinin tam ortasında demirden ateş topları saplansa bile yüzlerinde vatanı uğruna can vermenin sevincini taşıyorlardı. Ey Türk Askeri! Sen ki cephenin ardında nasır tutan elerinle savaşırken, onlar neden savaştıkların bile bilmiyorlardı. Çanakkale yakılıp yıkılırken ve üstümüze bombalar yağarken düşmana inat, kadere inat ve gözlerini kaparken kırmızı yağmurlar altında ölüme inat, yeni bir zafer kazanmanın sevinciyle dört elle sarıldın toprağına. İçine çekerken deniz kokusunu gözlerin doldu. Belki alınyazından, belki yeni doğmuş bebeğinin hayalinden…Ama baş eğmedin.
Ey Anadolu’ nun her tarafından gelip bu topraklarda yatanlar, gözünüz arkada kalmasın. Biz bu aziz vatanı, ister gecenin kör karanlığında ister alaca şafakta olsun, kimselere bırakmayacağız. Çanakkale aslımızdır ve biz aslımızı unutmayacağız
(Davut Duman)
Gecenin sessiz, sinsi karanlığı,
Bu karanlığı bozan, parlayan yıldızları
Zafer için çıktı yola, genci,yaşlısı, kadını…
Her birinin göğsünde Allah, Peygamber aşkı.
Ak saçlı, elleri kınalı analar semaya dua etti,
Onlar vatan evladı, onlar birer yiğitti
Ağızlarında bir söz “Vurulursak şehit, yaşarsak gazi!”
Korkusuz erler! Böyle kurtardılar Çanakkale’ yi
Kimi Konya’ dan, kimi Van’ da, kimi İstanbul’dan geldi.
Hepsi birer gül, hepsi candan değerliydi.
Bıraktılar çocuklarını, ocaklarını, yurtlarını
Önemli olan “namahremden” korumaktı vatanı.
İşte Bursalı, karagözlü kıvırcık Ali,
Her şeyden önemliydi sevdiği,
Fakat girmiş düşman yurdumuza,
“Vatan yardan önemlidir” dedi çıktı savaşa
Hasan’ la Hüseyin mektepte okurlardı
Bitlis’ te okuyup, alim olacaklardı
Lakin kader onları Çanakkale’ de karşılaştırdı.
Aynı safta, omuz omuza düşmanla çarpıştırdı.
Çanakkale’ de aslanlar, vatanı savunmakta;
Bakın bir kurşun geliyor Antep’ li Yusuf’a,
Kalbi imanla dolu yiğit oğluna,
O oğul li; “vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatmakta”…
Uyanıyor, yarı baygın Seyit Onbaşı,
Tadıyor zalimin yaptığı bu acıyı.
Yüreğindeki öfkeyle, gülleyi kaldırdı.
Sanki düşman gemisini vuran,
Gülle değil Seyit Onbaşıydı.
Bu sefer bir top Mehmet, Ahmet, Ömer yan yana,
Zulmün o soğuk sesi ile düştüler toprağa.
Yılmadı Mehmet kalktı ki; bir kolu yok ortada,
Aldırış etmedi, atıldı alevlerin arasına,
“Allah” diye haykırarak veda etti dünyaya.
Çakmak çakmak gözleri Arif ayet okumakta:
“Onlar Rabb’leri katında diridirler” şimdi anlamakta.
Belirsiz kalleş kurşun deldi geçti Arif’ i
Kalbinden vurulan şehidin niye güldüğünü kimse bilemedi.
Çanakkale geçmişe ibret, geleceğe örnek kaldı.
Orada bir insanlık tarihi vardı.
Çanakkale, şehitlerin kanıyla sulandı.
Kirletilmiş vatanı bu şehitler yıkadı.
“Biz şanlı Türk Milletinin torunlarıyız”
Dedelerimizin bıraktığı bu kutlu mirası,
Kanımızın son damlasına kadar koruyacağız…
(Volkan Sen)
Ezgi Ucan
Ezgi Ucan
İSTİKLAL UĞRUNDA YA İSTİKLAL YA ÖLÜM
Çanakkale ne bir destan ne de bir efsane O bir gerçek. İsimsiz kahramanların toprağı. Bucak bucak yurdun her köşesinde tek bir amaç uğrunda ölemeye gelenlerin vatanı. Bağımsızlığı atardamarı sayanların, eşitliğe adalete aşıkların cenneti. Cumhuriyetimin altın anahtarı Çanakkale, Çanakkale’m…
Çanakkale bir anahtardın ya sen Türklerin istiklaline açılacak, ya da düşmanın kolundan teslim olduracak. Ya özgürlüğü tattıracaktın yurduma ya da karartacaktın Dünyamızı büyük kara bulutlarla.
Dünya savaşı kapımızı çalana kadar rahattı Gelibolu’n, Arıburnu’n, Anafarta’n. Rahattı Osmanlı, rahattı padişah…Gelipte dayandı mı felaket, bir atardamarın kadar yakın, o zaman sineye çekildi Osmanlı, sineye çekildi padişah. Gelibolu sessiz, olacaklarda habersiz, halkın tedirgin, rahatsız…
Ne zaman gemileri aldı Osmanlı, ne zaman gemiler bombaladı Rusya’ yı, ne zaman Osmanlı savaşa girdi, işte o zaman torak uyandı, ağaç uyandı, gök uyandı, halk uyandı. Hasta adam savaşa girdi. Şahlandırdı Atatürk özgürlüğün atını… Ama bilmiyordu daha dünya Türkler’in gücünü. Ata binipte kılıç kuşandıklarında nasıl şahlandıklarını, yeri göğü inleten savaş alanlarını, bağımsızlık aşklarını bilmiyorlardı. Bilmiyorlardı Türk’ ün yüzyıllık vatanını, bu kadar kolay bırakmayacağını bilmiyorlardı ve Çanakkale’nin geçilmez olduğunu…
18 Mart günü dayandığında kapıya, yurdun her köşesi, doğusu, batısı , kuzeyi, güneyi bir oldu tek yürek, tek can, tek kılıç koştu Çanakkale’ye. İnsan için en önemli varlığı canıdır ya hani, onlar o canı Çanakkale’ nin alacağını bile bile sadece tek düşünce “Vatan Sağ Olsun” diye gittiler. Damarında asil Türk kanı taşıyan hiçbir Türk, Anadolu’ da kalmadı. Hepsi Çanakkale’ ye Mustafa Kemal’ in yanına, bağımsız Türk Cumhuriyeti’nin kapısına koştular. Üniversiteler boşaldı, ev bark boşaldı. Gelibolu, Anafartalar, Conkbayırı canlandı. Kurtarıcılarını gördükçe canladı. Toprağını, havasını, suyunu onlara adadı. Laleler açtı. Uzatıp boynunu kana çiçekleri, hesaplayamadı bile metrekareye kaç mermi düştüğünü. Üzerine düştü tek tek Ali, Ahmet, Hasan, Mehmet. İsterdiki laleler, düşen bedenlere değil O yiğitlerin sevgili saçlarına takılsın… Karışmasın kokusu kan kokusuna…Mektuplarda dolaşsın.
Yarım kaldı nameler, söylenememiş sözler yarım kaldı. Duvaklar kalktı sandığa, okul bahçeleri boşaldı. Tınmadılar. Özgürlüğün şiirini okuyacaktı koca vatan, bir ağızdan.
Kana doymayan topraklarda kağnılar ilerliyordu. Üzerinde yattı mermilerle bebeler yan yana. Anaların güçlü kollarında taşındılar. Yürekleri öyle güçlüydü ki anaların, düşman değil onun ecdadı gelse ezilirdi altında bu yüreğin.
Daha nice aslan dokundu savaşın kaderine. Nasıl da kaldırdı o topu gövdesiyle Seyit Onbaşı…Başının üstünde taşıdığı inanç, Mehmetçiğin inancı, topun ağırlığından baskındı.
Düşman bilmiyordu nedenini. Anzak anlamıyordu kimlerle ve neden savaştığını, şaşkındılar. Önce öğrendiler, savaşta onuru Türklerden. öğrendiler aslında hayallerinin onlarla bir olduğunu. Bir sevgili, bir yuva, çocuklar belki. Hangi ülkede hangi dilde olursa olsun özlemler aynı, türkülerdeki yakarışlar aynıydı. Yan yana yatan iki beden…Biri Anzak, biri Türk ikisinin de yaşı on beş. İkisinin de sol göğsünde bir mektup, yazılmış sevgiliye. Ucu kana bulanmış resmi. Biri Mary, biri Ayşe.
İşte böyle yazıldı. O ne bir destan, ne bir şiir, ne bir öyküydü…O, bir inanç, o bir gurur, o bir haykırış bir çığlıktı…Uçurum kenarında yankılandı, büyüdü, büyüdü, Çanakkale’den Ulusa, Ulus’ tan tüm Cihan’ a haykırdı.
“Ben Türk’üm. Onurum üstünde oturduğum topraktır. Dünya var oldukça gözlerde ışıklanan, kalplerde şavkı istiklalin, dudaklarımızda adı Mustafa Kemal’ in haykıracağım.” Ne mutlu bu millete, ne mutlu Türk’üm diyene!...
(Reyhan Bilic)
Kismet Uygun
Kismet Uygun
GURUR KOKAN TOPRAKLA
Siz hiç Çanakkale’ ye gittiniz mi? Denizin o kan kokan kırmızısına dalıp, o maviliğe kırmızı hüznü salan şehitlerimizi düşündünüz mü? Ya da gecenin bir yarısında Karanlığın içinden gelen, vatanı uğruna hayatını veren insanların sesini duydunuz mu? Ben duydum. İçinizde öyle derin fırtınalar kopuyor ki; gözlerinize anlamını bilmediğiniz çiğ taneleri düşüyor. Belki ağlıyor, belki kahroluyorsunuz ama o her adım atışında üstlerine bombalar, kurşunlar, şarapnel parçaları yağan şehitleri düşündüğünüzde yüreğiniz bir parça daha eriyor.
Neden bu kadar acı sözler düşüyor dudağımdan kalemime? Eğer o savaşta, o yiğitler göğüs gerip o kurşunlara, yüreklerinden kocaman surlar örüp kazanmasalardı o savaşı, o zaman işte o zaman bizde olmazdık. Belki ayrı ayrı devletlerin himayeleri altına girip bu günkü hürriyet, özgürlüğü yakalayamazdık; çünkü Çanakkale Türkiye’ nin geçiş noktası. Çanakkale’nin elimizden alındığını bir düşünsenize! Tanımadığımız insanların Türk topraklarını kazanması ve özgürce “ burası benim” dediğini. Onlarca Türk’ ün, dedelerimizin, atalarımızın ve sırtında kurşun taşıyan eşlerine, yavrularına ve en önemlisi vatanına bir parça yardımı bulunmasını isteyen o analarımızın kanlarıyla sulanmış topraklarımızın bir başkasına ait olmasını… düşünmesi bile korkunç! İnsanın içine en derinden kurşunlar yağıyor sanki. Yüreğim bir nebze daha parçalanıyor içimde. Kendi kendime diyorum ki: “ O savaşta mağlup olsaydık, şimdi bu bağımsız topraklar bizim olur muydu? Kendi vatanımıza emanet toprakların üstünde yürümez miydik? Düşmanlarımız, önce Çanakkale’yi sonra İstanbul’ u ve sonra… O kadar ağır bir savaştan belki tüm Türkiye…Ama Türk Askeriydi onlar! Verir miydiler bu vatanı el oğluna? ‘Hayır’… Allah Allah, diye inliyen sesleriyle savundular bu toprakları…”
İşte böyle düşündükçe Çanakkale’ yi; acaba kırmızıya çalmasaydı deniz, bu kadar hüzünlü dans etmeseydi yapraklar rüzgarla ve kanla sulanmasaydı bu toprak, değerini bilir miydik? Titremezdik, sanki sıradan bir yermiş gibi gelirdi. Aslında Türkiye’ nin her yeri gurur kokan topraklarla örtülü değil mi? Dünden bu güne onlarca savaş olmadı mı? Vatan uğruna bu topraklar, kanla sulanmadı mı? Doğudan batıya onca insan şehit olmadı mı?
Onlar öyle onurlu ve gururluydular ki, yüreklerinin tam ortasında demirden ateş topları saplansa bile yüzlerinde vatanı uğruna can vermenin sevincini taşıyorlardı. Ey Türk Askeri! Sen ki cephenin ardında nasır tutan elerinle savaşırken, onlar neden savaştıkların bile bilmiyorlardı. Çanakkale yakılıp yıkılırken ve üstümüze bombalar yağarken düşmana inat, kadere inat ve gözlerini kaparken kırmızı yağmurlar altında ölüme inat, yeni bir zafer kazanmanın sevinciyle dört elle sarıldın toprağına. İçine çekerken deniz kokusunu gözlerin doldu. Belki alınyazından, belki yeni doğmuş bebeğinin hayalinden…Ama baş eğmedin.
Ey Anadolu’ nun her tarafından gelip bu topraklarda yatanlar, gözünüz arkada kalmasın. Biz bu aziz vatanı, ister gecenin kör karanlığında ister alaca şafakta olsun, kimselere bırakmayacağız. Çanakkale aslımızdır ve biz aslımızı unutmayacağız
(Davut Duman)
Tugba Maden
Tugba Maden
ÇANAKKALE YİĞİTLERİ
Gecenin sessiz, sinsi karanlığı,
Bu karanlığı bozan, parlayan yıldızları
Zafer için çıktı yola, genci,yaşlısı, kadını…
Her birinin göğsünde Allah, Peygamber aşkı.
Ak saçlı, elleri kınalı analar semaya dua etti,
Onlar vatan evladı, onlar birer yiğitti
Ağızlarında bir söz “Vurulursak şehit, yaşarsak gazi!”
Korkusuz erler! Böyle kurtardılar Çanakkale’ yi
Kimi Konya’ dan, kimi Van’ da, kimi İstanbul’dan geldi.
Hepsi birer gül, hepsi candan değerliydi.
Bıraktılar çocuklarını, ocaklarını, yurtlarını
Önemli olan “namahremden” korumaktı vatanı.
İşte Bursalı, karagözlü kıvırcık Ali,
Her şeyden önemliydi sevdiği,
Fakat girmiş düşman yurdumuza,
“Vatan yardan önemlidir” dedi çıktı savaşa
Hasan’ la Hüseyin mektepte okurlardı
Bitlis’ te okuyup, alim olacaklardı
Lakin kader onları Çanakkale’ de karşılaştırdı.
Aynı safta, omuz omuza düşmanla çarpıştırdı.
Çanakkale’ de aslanlar, vatanı savunmakta;
Bakın bir kurşun geliyor Antep’ li Yusuf’a,
Kalbi imanla dolu yiğit oğluna,
O oğul li; “vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatmakta”…
Uyanıyor, yarı baygın Seyit Onbaşı,
Tadıyor zalimin yaptığı bu acıyı.
Yüreğindeki öfkeyle, gülleyi kaldırdı.
Sanki düşman gemisini vuran,
Gülle değil Seyit Onbaşıydı.
Bu sefer bir top Mehmet, Ahmet, Ömer yan yana,
Zulmün o soğuk sesi ile düştüler toprağa.
Yılmadı Mehmet kalktı ki; bir kolu yok ortada,
Aldırış etmedi, atıldı alevlerin arasına,
“Allah” diye haykırarak veda etti dünyaya.
Çakmak çakmak gözleri Arif ayet okumakta:
“Onlar Rabb’leri katında diridirler” şimdi anlamakta.
Belirsiz kalleş kurşun deldi geçti Arif’ i
Kalbinden vurulan şehidin niye güldüğünü kimse bilemedi.
Çanakkale geçmişe ibret, geleceğe örnek kaldı.
Orada bir insanlık tarihi vardı.
Çanakkale, şehitlerin kanıyla sulandı.
Kirletilmiş vatanı bu şehitler yıkadı.
“Biz şanlı Türk Milletinin torunlarıyız”
Dedelerimizin bıraktığı bu kutlu mirası,
Kanımızın son damlasına kadar koruyacağız…
(Volkan Sen)
Ayşenin Resimleri
Ayşe Gül Köksal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder